‫بررسی تاثیر تغییرات‭MMP-2‬ بر میزان‭TIMP-4‬ در فرآیند ترمیم زخم پوستی در موش های‭balb/c‬

Abstract

‫ترمیم در بافت های پوششی توسط ایجاد یک بافت اسکار در ناحیه آسیب دیده صورت میگیرد و تشکیل اسکار با تشکیل بافت همبند در اثر فاکتور های رشدی و سایتو کائین ها در محل آسیب همبندی اتفاق می افتد اسکار فیبروزه میتواتد باعث بد شکلی و از دست رفتن عملکرد عضو شود . انواع ماتریکس م‌ت‌ال‌وپ‌ن‌از ه‌ا و ب‌از دارن‌دگ‌ان ب‌اف‌ت‌ب‌ی آنها در محل آسیب نقش مهمی در روند کلی التهاب بدنبال زخم و ترمیم زخم دارند این آنزیم ها با تجزیه ی کلاژن و ماتریکس خارج سلولی نقش مهمی در جلوگیری از اسکار دارند گرچه افزایش عملکرد این آنزیم ها میتواند به عدم بهبود و ایجاد زخم مزمن شود . در این مطالعه هدف ما بررسی اثر تغییرات بیان ق‌ق‭time-4‬ بر‭mmp-2‬ در ترمیم زخم پوستی در موش‭BALB/c hsj‬ است پس از زخمی کردن حیوان و تزریق آل‌نتی بادی در نوبت های زمانی مشخص در چهر نوبت زمانی نمونه های بافتی پوستی از پوست موش هایbalb/c‭ ۶-۸ ‬هفته تهیه شدند در بررسی از طریق روش‭real time rt-pcr‬ نمونه ها تحت استخراج‭RNA‬ و سنتز‭cDNA‬ قرار گرفتند سپس م مولکول های‭rna‬ بیان شده توسط دستگاه‭corbett‬ نسبت به ژن رفرنس مقایسه و غلظت خوانی شدند .در تعیین میزان بروز پروتیین از طریق روش‭IHC‬ با آنتی بادی اولیه‭timp-4 , mmp-2‬ با استفاده از روش‭hc‬ بر روی نمونه های فیکس شده در پارافین‭ ۵۶ ‬نمونه ای پوستی زخمی موش های میزان آنها اندازه گیری با روش آماری‭wilcoxon fvvsd ankn‬ بررسی شدند‭krukal-wallis dunn e.‬ نتایج : میزان‭mmp-2‬ در ساعات اولیه پس از ایجاد زخم و تزریق آنتی بادی افزایش یافته بود میزان در روز هفتم پس از ایجاد زخم افزایش یافته بود . بافت همبندی در ساعات اولیه در کروه تیمار از نوع فیبروزه بوده پیوستگی اپیتلیوم در این گروه بیشتر و درصد التهلب آن نیز از گروه کنترل کمتر بوده است در روز سوم پس از ایجاد زخم پیوستگی اپی تلیوم در نمو نه های کنترل بیشتر بوده است در روز هفتم پس از ایجاد زخم در گروه سوم میزان‭timp-4‬ در گروه تیمار بیشتر بوده است در همین گروه میزان التهاب نیز بیشتر بوده است در گروه چهارم در روز چهار دهم هیچ گونه تفاوتی دیده نشد .به نظر میرسد تزریق آنتی بادی باعث فعال شدن آنزیم های غیر فعال بافتی شده باشد اما فرصت کافی برای باند به تمامی آنزیم ها را نداشته باشد . بافت در ساعات اولیه توانایی جبران آنزیم های پلاک را نداشته باشد و به صورت نرمال نیز این ژن‭mmp-2‬ طی‭ ۴ ‬ساعت بیان نشده باشد این افزایش میزان آنزیم ها به حدی نبوده است که بتواند کلاژن های بافتی را دچار اضمحلال کند بنابر این میزان کلاژن بافتی به همان اندازه‌ی بافت سالم میماند . در طی سه روز اول بافت ژاسخ جبرانی می دهد و میزان آنزی م ها و فاکتور های دیگر در هر دو نمونه ی کنترل و تیمار شده برابر بوده است اما طی افزایش فعالیت سلول ها در ساخت آنزیم‭mmp-2‬ در نمونه های تیمار طی روزهای سوم تا هفتم سلول سیگنال های دریافتی از افزایش در محیط بیشتری را نیز تئلید خواهد کرد با افزایش این آنزیم میزان التهاب میزان در اثر گذر زمان در روز چهاردهم میزان فاکتور های مختلف در نمونه های کنترل و تیمار با یکدیگر برابر شده اند زیرا بافت زمان کافی برای ایجاد تعادل در میزان آنزیم های خواهد داشت . مطالعات حاضر نشان می دهد تزریق آنتی بادی‭mmp-2‬ بر کاهش میزان بروز آن موثر بوده اما بر روی میزان‭tmp-4‬ تاثیری نداشته است و تنها در ساعات اولیه میزان التهاب اولیه میزان التهاب را کاهش می دهد . از این نتیجه گیری میتوان اینگونه برداشت کرد که تزریق آنتی بادی‭mmp-2‬ با رقت‭ ۱۰۰ :۱ ‬میتواند باعث کاهش تشکیل اسکار شود .