مقایسه اتوتوکسیسیتی سیپروفلوکساسین موضعی و سیستمیک در درمان اوتیت میانی مزمن
Metadata
Show full item recordAbstract
چکیده: اوتیت میانی مزمن یک ازبیماریهای شایع در عین حال غامص در حیطه گوش و حلق وبینی است نحوه برخورد و درمان آن نیاز به اطلاعات و دانش کافی و درست آناتومیک فیزیولوژیک فارماکولوژیک میکروبیولوژیک و پاتولوژیک دارد . آنتی بیوتیک هیا ی موضعی خصوصا آمینوگلیکوزیدها که از قبل به طور گسترده ای برای درمان این بیماران استفاده می شوند اثر توکسیک ان‌ها بر روی سلولهای مژگدار شنوایی چه در مطالعات حیوانی و چه بررسی های انسانی اثبات شده است . استفاده از داروهای ضدمیکروبی بصورت موضعی عوارض سیستمیک دارو را حذف می نماید ولی اثر توکسیسیته پابرجا می باشد . تمایل به استفاده آنتی بیوتیک های که توانایی بالایی در درمان اوتیت میانی مزمن را داشته باشند و در عین حال فاقد آثار توکسیته ب‌بر روی سلولهای شنوایی باشد باعث استفاده فلورکینولونها به عنوان دسته دارویی جدید جهت درماناوتیت میان مزمن شده است و در دسترس ترین نوع آن قطره سیپروفلوکساسین می باشد . در سالهای اخیرمطالعاتی در خصوص غیر توکسیک بودن سیپروفلوکساسین بر روی گوش داخلی در جمعیت های حیوانی وندرتا جمعیت انسانی انجام شده است که در قریب به اتفاق آنها وقوع توکسیستی در سلولهای مژکدار شنوایی به اثبات نرسیده است که در عین حال این مطالعات فاقد نقص نبوده اند در این بررسی با توجه به رایج شدن استفاده از قطره سیپروفلوکساسین و استفاده گسترده از ان در بیماران مبتلا هب اوتیت میانی مزمن از لحاظ امکان اتوتوکسیسیتی مقایسه ای بین فرم سیستمیک۰ (قرص) و موضعی سیپروفلوکساسین صورت گرفته است که با انجام ادیومتری های قبل و بعد از دوره درمان ومقایسه آنها بهبود آستانه شنوایی با اختلاف معنی دار در هدایت هوایی در فرکانس های۱۰۰۰۰،۸۰۰۰،۲۵۰ ، برای گروه دریافت کننده قطره مشخص شد و در سایر فرکانسهای نیز افزایش آستانه شنوایی بوجودنیامد در هدایت استخوانی در فرکانس ۴۰۰۰ اختلاف دو کروه تحت بررسی در بهبود آستانه شنوایی معنادار بود که بر اساس این نتایج و مطالعات قبلی با تایید غیرتوکسیک بودن سیپروفلوکساسین موضعی ارجحیت نسبی ان نسبت به فرم سیستمیک در درمان اوتیت میانی مزمن در بهبود آستانه شنوایی به خاطر درمان اتوره وکاهش التهاب مخاطی مشخص گردید .